Zapraszamy na transmisję z Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w koszykówce dziewcząt w Człuchowie.
W turnieju wystąpią:
Pomorski Okręgowy Związek Koszykówki
ŁZKosz – Łódzki Związek Koszykówki
WOZKosz WM – Warszawski Okręgowy Związek Koszykówki Województwa Maz
Wielkopolski Basket
Krakowski Okręgowy Związek Koszykówki
Śląski Związek Koszykówki
Zdolny Basket
Kujawsko-Pomorski Związek Koszykówki
Kilka ćwiczeń rozwojowych wpływających na rózwój twojego dziecka.
Zobacz wideo
Jak właściwie złapać piłkę? Jak właściwie ją podać? Poznajcie technikę podań i chwytów.
Wspomnienia z turnieju Wieliczka Cup 2020.
Materiał przygotował – Zbigniew Bytomski.
Motywacja w sporcie to temat często i chętnie podejmowany. To zagadnienie najczęściej poruszane w kontekście obszaru działania psychologii sportu. Jednak równie często wiedza z tego zakresu jest niepełna, a czasem nawet błędna. Co trzeba wiedzieć o motywacji w sporcie?
Motywacja w sporcie – dlaczego jest taka ważna?
Motywacja jest podstawą sportowych osiągnięć. Definiuje się ją jako gotowość do wydatkowania energii i chęci do ciężkiej pracy mimo zmęczenia, bólu czy nudy. Motywacja wpływa na wszystkie pozostałe czynniki warunkujące sukces sportowy np. na dietę czy stopień zaangażowania w trening.
Mówiąc prościej, motywacja to taka siła napędowa popychająca do działania. To dzięki niej dbasz o przygotowanie zdrowych posiłków i idziesz na trening, mimo że najchętniej zostałbyś w domu i poleżał pod kocem w towarzystwie Netflixa. Motywacja dotyczy wszystkich aspektów życia, ale sportu szczególnie. Sportowy tryb życia wymusza wiele wyrzeczeń, które nie mogłyby się udać bez silnej motywacji. Bez motywacji nie byłbyś w stanie podjąć żadnego działania, bo nie widziałbyś w tym żadnego sensu.
Motywacja w sporcie – zewnętrzna czy wewnętrzna?
Motywację dzielimy na zewnętrzną i wewnętrzną. Zewnętrzna pojawia się wtedy, gdy podejmujemy działanie ze względu na nagrody (a zatem zewnętrzne czynniki), jakie możemy zdobyć, np. pieniądze, stypendia czy medale. Z kolei motywacja wewnętrzna to zapał do wykonywania działania dla samej aktywności. W tym wypadku działanie jest przyjemnością samą w sobie. Osoby wewnętrznie zmotywowanej nie trzeba zachęcać dodatkowymi nagrodami. Przypomnij sobie, jak będąc dzieckiem grałeś z kolegami w piłkę. Liczyła się tylko gra i radość, jaką dawała. To przykład modelowej motywacji wewnętrznej.
Taki charakter motywacji dominuje u dzieci rozpoczynających przygodę ze sportem. Radość, zabawa, satysfakcja z nabywania kolejnych umiejętności, możliwość przebywania z kolegami to najważniejsze korzyści płynące z uczestnictwa w sporcie. Motywacja wewnętrzna przeważa także wśród sportowych mistrzów. I choć im bardziej profesjonalny poziom rywalizacji, tym trudniej o jasne rozróżnienie rodzaju motywacji. Już na poziomie rozgrywek młodzieżowych pojawiają się nagrody zewnętrzne, zainteresowanie mediów czy stypendia sportowe. Dlatego psychologia sportu tak duży nacisk kładzie na rozwój i podtrzymywanie motywacji wewnętrznej.
Dążenie do sukcesu vs lęk przed porażką
Motywacja w sporcie jest wypadkową dwóch czynników: dążenia do sukcesu i lęku przed porażką. Dążenie do sukcesu to chęć zmierzenia się z przeciwnościami i zaprezentowania swoich możliwości. Sportowiec, u którego pojawia się silne dążenie do sukcesu będzie aktywnie szukał możliwości do rywalizacji i chętnie w niej uczestniczył. Z kolei lęk przed porażką dominuje, gdy zawodnik unika rywalizacji z obawy o możliwość odniesienia porażki. Może pojawić się także niepokój związany z możliwym doświadczeniem wstydu czy upokorzenia. Zawodnik, u którego przeważa lęk przed porażką przecenia wartość swoich przegranych i kwestionuje odniesione zwycięstwa. Tutaj także z pomocą przychodzi psychologia sportu, ucząc zawodnika technik pozwalających na obniżenie lęku.
[irp posts=”189″ name=”Dławienie emocjonalne – jak sobie z nim radzić?”]
Silna i słaba motywacja
Te określenia kojarzą nam się jednoznacznie: silna motywacja to coś dobrego, natomiast słaba motywacja to zjawisko negatywne. Po czy poznać natężenie motywacji w sporcie?
Cechy silnie zmotywowanego zawodnika:
Zawodnik o słabej motywacji:
Motywacja w sporcie to pojęcie szerokie i nie tak jednoznaczne, jak mogłoby się wydawać (lub jak sugerują „trenerzy mentalni” czy mówcy motywacyjni). Dlatego też kolejne posty także poświęcone będą zagadnieniom motywacji: zależności między motywacją a sportowym wykonaniem, sposobami rozwijania motywacji zarówno u dorosłych zawodników, jak i u dzieci, oraz temu, dlaczego sama motywacja nie wystarczy do odniesienia sukcesu.
Motywacja to jedna z najważniejszych umiejętności mentalnych. Równie ważna jest pewność siebie. Przeczytaj także czym jest pewność siebie, jak ją ćwiczyć oraz jak kształtować ją u dzieci.
Za nami ostatnie okienko eliminacyjne do Eurobasketu 2022. Mike Taylor w ostatnim meczu z Rumunią postawił na młodych zawodników. Średnia wieku wynosiła 23 lata. Najlepiej zaprezentował się 17-letni Jeremy Sochan, który zaczynał tak jak wy. Od trzeciego roku życia nie rozstawał się z piłką do koszykówki. Możecie być tacy jak on.
Wojciech Figurski/400mm.pl
Każdy trener współpracujący z dziećmi i młodzieżą powinien znać i rozumieć różnice w treningu kobiet i mężczyzn. Jeśli chodzi o najmłodszych adeptów treningu istotne jest wprowadzenie strategii, które dopasują się do ich rozwoju somatycznego. Długofalowy plan treningowy umożliwia długą i zdrową rywalizację oraz zwiększa szansę na sukcesy sportowe w wieku dorosłym!
Czy dziewczynki mogą trenować z chłopcami?
Chłopcy i dziewczynki w okresie przedpokwitaniowym odznaczają się dość zbliżonym poziomem siły, szybkości, koordynacji i mocy. Mogą więc wykonywać zbliżone programy treningowe. Nie ma też przeciwskazań, żeby treningi odbywały się w grupach mieszanych.
Wraz z rozpoczęciem okresu pokwitania pogłębia się dymorfizm płciowy, zwłaszcza w budowie i składzie masy ciała. W przypadku dziewczynek zwiększa się wytwarzanie estrogenów, co prowadzi m.in. do odkładania się większej ilości tkanki tłuszczowej. Poziom testosteronu przed okresem dojrzewania jest zbliżony u dziewczynek i chłopców, jednak skok pokwitaniowy u chłopców powoduje nawet 10 krotny wzrost tego hormonu. Umożliwia to znacznie większy przyrost beztłuszczowej masy mięśniowej. Zmiany hormonalne powodują, że w większości przypadków dorosła kobieta posiada więcej tkanki tłuszczowej, mniejszą masę mięśniową oraz mniejszą ogólną masę ciała w porównaniu do dorosłego mężczyzny.
Znaczny wzrost syntezy hormonów anabolicznych u mężczyzn i zwiększenie przekroju poprzecznego mięśni przejawia się możliwością wygenerowania większej siły i mocy. Różnice w przekroju poprzecznym mięśni można też rozgraniczyć pomiędzy górną i dolną częścią ciała. U kobiet przekrój poprzeczny mięśni górnych partii ciała jest znacznie mniejszy (o ok. 40%) niż u mężczyzn, trochę mniejsza różnica dotyczy dolnych partii mięśniowych. Uważa się, że u kobiet zwiększenie siły mięśniowej następuje przede wszystkim dzięki adaptacji układu nerwowego (głównie przez zwiększenie zaangażowanych jednostek motorycznych podczas ruchu oraz częstotliwości pobudzenia) oraz dzięki doskonaleniu techniki ćwiczenia. Dodatkowo chłopcy w trakcie skoku pokwitaniowego doświadczają kilkukrotnego wzrostu poziomu siły. Natomiast w przypadku dziewczynek wzrost siły i koordynacji nerwowo-mięśniowej w wieku 12-16 lat jest mały i osiąga fazę zastoju w okolicach 16 r.ż. Odbija się to na możliwości generowania siły i mocy w trakcie uprawiania sportów.
Z racji, że siła i moc są ściśle powiązane z szybkością, zmianą kierunku i zwinnością, wpływa to też na okres w jakim powinniśmy skupić się na rozwoju tych zdolności.
Zmiany hormonalne prowadzą nie tylko do zmian w składzie masy ciała, ale też jego budowy. W przypadku dziewczynek możemy wymienić m.in. szersze biodra, zwiększenie kąta Q, wiotkość w obrębie stawów, co może prowadzić do hipermobilności i koślawienia kolan. Dziewczynki po wystąpieniu PHV mają kilkukrotnie większe ryzyko odniesienia urazu więzadeł krzyżowych (ACL). Jest to związane z niższymi adaptacjami układu nerwowo-mięśniowego w trakcie skoku pokwitaniowego. Prowadzi to do wytworzenia się dysbalansu i gorszej koordynacji mięśniowej, zwłaszcza w obrębie kończyn dolnych. Siła mięśni czworogłowych może być nieproporcjonalnie większa w porównaniu do mięśni dwugłowych, różnice w sile występują też pomiędzy jedną a drugą kończyną. Wszystkie powyższe elementy wpływają na większe ryzyko wystąpienia urazów w treningu sportowym kobiet. Odpowiednie reakcja trenera na zaburzenia wzorców ruchowych i dysbalans mięśniowy, wraz z ćwiczeniami prewencyjnymi, znacznie obniża te ryzyko. Umożliwiamy w ten sposób długie i szczęśliwe uprawianie sportu.
Również trenując z dojrzałymi zawodniczkami należy pamiętać o cyklu menstruacyjnym. Zauważono, iż zaburzenia miesiączkowania częściej dotyka kobiet trenujących niż nietrenujących. Jest wiele czynników wpływających na zaburzenia miesiączkowania u zawodniczek. Najczęściej związane są one z ograniczeniami dietetycznymi oraz dużym obciążeniem treningowym. Często takie zaburzenia są powiązane z innymi. Nazywamy to zespołem (triadą) zaburzeń metabolicznych u kobiet w skład których wchodzą zaburzenia łaknienia, nieprawidłowości miesiączkowania czy obniżona gęstość kości. Sprawność kobiety potrafi być wyższa w okresie od zakończenia menstruacji do 14 dnia cyklu. Fakt ten potwierdza zdobywnie medali olimpijskich przez kobiety, właśnie w tym okresie. Jeśli nie ma przeciwskazań medycznych oraz higienicznych to kobiety mogą trenować we wszystkich fazach cyklu miesiączkowego, przy czym zaleca się obniżenie obciążenia treningowego w okresie menstruacji.
Poniżej znajdziesz krótkie porady od nas, jak możesz zaplanować skuteczny program dla zawodniczek, który zwiększa szybkość i zmianę kierunku oraz uwzględnia ich rozwój biologiczny:
Rodzice mają duży wpływ na rozwój własnego dziecka w sporcie. Nadal powszechnym zachowaniem w trakcie rozgrywanego meczu przez młodych zawodników, jest przypadek, kiedy jakiś z rodziców stojąc na linii bocznej, wykrzykuje niewłaściwe komentarze, które są skierowane nie tylko do ich własnego dziecka, ale często do kolegów z drużyny, nauczycieli lub trenerów i sędziego. Jak bardzo to zachowanie wpływa na sportowe wrażenia dziecka? W jakim stopniu rodzic powinien być zaangażowany?
Oczywistym jest, że rodzice odgrywają istotną rolę w sportowym rozwoju ich dziecka. Należy jednak zachować ostrożność, ponieważ zachowania rodzicielskie mogą mieć zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na sportowe doświadczenia dziecka.
W badaniu McCarthy’ego, Jonesa i Clarka-Cartera (2008) zbadano źródła zadowolenia zgłoszone przez uczestników sportu młodzieżowego i stwierdzono, że pozytywne zaangażowanie rodziców było jednym z najczęściej zgłaszanych wyników przez chłopców i dziewczęta. Oznacza to, że gdy dzieci w sporcie postrzegają zaangażowanie rodziców jako pozytywne, bardziej prawdopodobne jest czerpanie radości z ich sportowych doświadczeń.
Ponadto, pod względem rozwoju dziecka, pozytywne zaangażowanie rodziców może pomóc w rozwinięciu ważnych umiejętności, takich jak poczucie własnej wartości, motywacja i umiejętności społeczne. Wykazano, że te cenne umiejętności wyniesione ze sportu przenoszą i ułatwiają rozwój w innych dziedzinach życia, takich jak zajęcia szkolne i pozalekcyjne (Jones i Lavallee, 2009).
To przeniesienie umiejętności jest bardziej skuteczne, gdy dziecko ma większą samoświadomość własnych umiejętności życiowych. Dlatego rodzice mogą dalej wspierać rozwój umiejętności, zachęcając dzieci do zastanowienia się, jakie umiejętności zdobywają ze sportu. Znaczenie zaangażowania rodziców jest również widoczne w elitarnym sporcie młodzieżowym, na przykład w akademiach piłkarskich. Pomaga to w szczególny sposób w rozwoju zawodników, aby osiągnąć profesjonalny poziom.
Aby zidentyfikować czynniki wpływające na rozwój w elitarnych akademiach piłkarskich przeprowadzono wywiady z trenerami przez Millsa, Butta, Maynarda i Harwooda (2012) Wszyscy uczestnicy jednogłośnie stwierdzili, że rodzice mają jedną z najważniejszych ról w rozwoju zawodowym akademii. Trenerzy sugerowali nawet, że istnieje pozytywna korelacja pomiędzy wsparciem rodziców a prawdopodobieństwem przejścia na poziom profesjonalny.
Rodzicielskie wsparcie charakteryzowało się tym, że nie stawało się „nadmiernie zaangażowane” w rozwój dziecka i „dostarczało emocjonalnego i namacalnego wsparcia”. Z drugiej strony, trenerzy uznali również szkodliwe cechy, ➖ które niektórzy rodzice wykazują, na przykład „nadmierne pompowanie ego”, „dostarczanie niewłaściwej porady trenerskiej”, „życie poprzez zastępstwo syna”, „programowanie ich syna” i „wywieranie presji na syna”.
Podsumowując, znaczenie roli, jaką rodzice odgrywają w sporcie młodzieżowym, jest niepodważalne, ale należy zachować ostrożność, aby zapewnić czerpanie przyjemności i sportowy rozwój dzieci. Poniżej znajduje się podsumowanie nakazów i zakazów dotyczących zaangażowania rodziców w sporcie:
