piątek, 29 marca, 2024
Strona główna Blog Strona 72

Minibasket czyli dobra zabawa

0

Pamiętaj, że minibasket to przede wszystkim dobra zabawa. Dzięki treningowi zwiększamy u dzieci umiejętności miękkie, które są kluczowe we właściwym rozwoju.

Rzuty z wyskoku po biegu i kozłowaniu

0

Marta Cieślicka 

Koszykówka jest dyscypliną, w której odnaleźć mogą się atleci o niezwykle zróżnicowanych warunkach fizycznych, cechach i umiejętnościach. Gdyby spośród tych ostatnich – umiejętności – musieć jednak wskazać jedną, która stanowi najsolidniejszy fundament sukcesu, bez wątpienia byłaby to umiejętność rzutu. 

W prawdzie nawet w Galerii Sław NBA widnieją nazwiska graczy, którzy nie prezentowali szczególnie wysokich umiejętności strzeleckich, na ogół musieli oni jednak zasłużyć sobie na takie wyróżnienie niepodważalną dominacją w innym elemencie gry, a na dominację tę często bardziej niż wyszkolenie, składały się niezwykłe warunki fizyczne, cechy charakteru bądź unikalny talent. I choć jako trenerzy-selekcjonerzy musimy tego typu graczy potrafić dostrzec i wykorzystać, jako trenerzy-szkoleniowcy powinniśmy skupić się przede wszystkim na tych elementach gry, które za sprawą odpowiednio dobranych metod treningowych z dużym prawdopodobieństwem zdołamy u naszych podopiecznych rozwinąć. 

Rzut, a zwłaszcza jego technika – jest sztandarowym przykładem tego typu umiejętności, a stopień jej opanowania przez młodych zawodników może i powinien służyć za wizytówkę ich trenera. 

Bardzo ważne jest by nasi podopieczni opanowali prawidłową technikę rzutu na możliwie najwcześniejszym etapie ogólnego szkolenia. Jest to istotne nie tylko dlatego, że nabycie złych nawyków opóźni i utrudni zawodnikowi efektywny rozwój, lecz także dlatego, że na dalszym etapie prowadzenia drużyny trener powinien móc poświęcić całą uwagę aspektom taktycznym i psychologicznym. 

Nauczanie początkujących graczy zaczynamy od rzutów podstawowych jakimi są rzuty wolne, rzuty z wyskoku i rzuty z biegu. W tej części skupimy się na rzutach z biegu (po podaniu i po kozłowaniu) oraz rzutach z wyskoku. 

RZUT Z WYSKOKU 

Wykonanie rzutu z wyskoku poprzedza chwyt. Musi być on wykonany oburącz, z szeroko rozstawionymi, ułożonymi w literę „W” – palcami. Po złapaniu piłka jest jednym, ciągłym ruchem przenoszona nad głowę. W czasie chwytu zawodnik jest ustawiony twarzą do tablicy. Powinien się zatrzymać poprzez pięty, a stopy skierować w stronę kosza. Ciężar ciała jest równomiernie rozłożony na obydwie stopy. Nogi zawodnika zgięte są we wszystkich stawach. 

Piłkę trzymamy na szeroko rozstawionych palcach ręki rzucającej, druga ręka podtrzymuje ją z boku. Ręka rzucająca jest zgięta w stawie łokciowym, a sam łokieć znajduje się na przedłużeniu linii kolana. Wzrok skierowany w stronę kosza. Rzut rozpoczyna się poprzez wyprost we wszystkich stawach, od nóg aż po rękę rzucającą, a kończy się zgięciem nadgarstka. Tę pozycję – wyprostowana ręka, zgięty nadgarstek – należy po rzucie utrzymać. 

PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA 

Zanim zaczniemy ćwiczenia rzutu, musimy nauczyć naszych zawodników zatrzymania na jedno tempo. Dopiero gdy zawodnicy opanują ten element możemy przejść do dalszych ćwiczeń. 

1. Zawodnicy w parach, zwróceni do siebie twarzami, w odstępie jednego kroku. Trzymają piłki nad czołami. Wykonują jednoczesny podskok z dotknięciem piłki o piłkę w najwyższym punkcie wyskoku. 

2. Zawodnicy z piłkami swobodnie poruszają się po boisku. Na sygnał w wyznaczonych miejscach wykonują zatrzymanie na jedno tempo. 

3. Zawodnik biegnie do partnera, chwyta piłkę leżącą na jego dłoni i rzuca z wyskoku po zatrzymaniu na jedno tempo. Po rzucie wybiega poza określoną linię i powtarza ćwiczenie. Ćwiczenie to powtarzamy w różnych odmianach (np. partner podrzuca piłkę do zawodnika wykonującego rzut, układa ją na parkiecie itp.) 

4. Zawodnik biegnie do partnera, chwyta od niego piłkę przekazaną w dowolny sposób i rzuca z wyskoku po zatrzymaniu na jedno tempo (dobija po niecelnym). Wyrzuca piłkę zza linii końcowej wybiega za linie 6,75 gdzie otrzymuje podanie, po którym wykonuje rzut. 

5. Zawodnik zabiera piłkę z dłoni partnera i wykonuje rzut z wyskoku po zatrzymaniu na dwa tempa lewa-prawa, zbiera piłkę, wykonuje podanie powrotne, obiega gracza z drugiej strony i wykonuje zatrzymanie prawa-lewa. 

6. Zawodnicy w dwójkach naprzeciw siebie, jeden z piłką, drugi w obronie. Zawodnik z piłką przyjmuje pozycję do rzutu. Jeżeli obrońca zareaguje to ma zadanie rzucić do kosza, jeżeli nie – rzuca z wyskoku. 

7. Gra 1×1 – zawodnik zbierający piłkę po dobitce wyrzuca ją zza linii końcowej do współćwiczącego, który wybiega na różne pozycje. Zawodnik wybijający piłkę jest obrońcą. 

8. Wyżej wymienione ćwiczenia stosujemy w rzutach z wyskoku po zatrzymaniu na dwa tempa. 

RZUT Z BIEGU PO PODANIU I PO KOZŁOWANIU 

Rzuty te poprzedzone są chwytem, w którym szczególną uwagę należy zwrócić na to aby wykonany był obiema rękoma. Zawodnik po chwycie piłki wykonuje dwutakt prawa-lewa lub lewa-prawa. Pierwszy krok jest długi i płaski, wykonywany z pięty. Drugi krok jest krótki, a po nim wykonujemy odbicie w górę. Wyrzucamy piłkę poprzez wyprostowanie stawu łokciowego. Rzut z biegu po kozłowaniu jest wykonywany tak samo jak rzut po podaniu, z tą różnicą, że chwyt piłki następuje po koźle a nie po otrzymaniu piłki. 

PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA 

1. W marszu zawodnicy wykonują dwutakt i odbicie w górę. Akcentujemy pierwszy krok – długi i dynamiczny. Drugi krótszy. Oba zaczynamy od pięty. 

2. Jak wyżej, w biegu. 

3. Na boisku do koszykówki rozstawione obręcze (hula-hop) zawodnicy po kozłowaniu wykonują dwutakty. Po wykonaniu dwutaktu wykonują lądowanie na obie stopy. 

4. Zawodnik nr 1 biegnie do partnera, zbiera piłkę leżącą na jego dłoni i wykonuje dwutakt z rzutem. Po rzucie wybiega poza określoną linię i zmienia kierunek biegu. Zawodnik nr 2 zbiera piłkę i układa ją na ręku. Zmiana w parach po wykonaniu kilku powtórzeń. 

5. Zawodnik podaje piłkę spod kosza do partnera nabiegającego na pozycję rzutową. Po rzucie zawodnik zbiera piłkę i ewentualnie dobija rzut. Następnie wybija piłkę zza linii końcowej do partnera ustawionego na wprost kosza w odległości 7 m. Po wybiciu nabiega na kolejną pozycję, aby oddać kolejny rzut. Zmiana w parze po wykonaniu określonej liczby powtórzeń. 

6. Zawodnik nr 2 podaje piłkę do wbiegającego pod kosz zawodnika nr 1, który po otrzymaniu podania wykonuje rzut z biegu. Po rzucie wybija piłkę zza linii końcowej boiska. Zawodnik nr 2 otrzymuje piłkę, zawodnik nr 1 obiega tyczkę i otrzymuje podanie powrotne. 

7. Gra 1×1; zawodnik rzucający przyjmuje postawę do rzutu. Jeżeli obrońca zareaguje to zawodnik wykonuje rzut z biegu po kozłowaniu, jeżeli nie to rzut z wyskoku. Nie skupiamy się tu na pracy obrońcy, ćwiczy tylko rzucający. 

Pamiętaj, aby stosować na każdym treningu technikę indywidualną. Rzut to jeden z najważniejszych elementów technicznych w koszykówce. Od opanowania tej umiejętności najczęściej zależeć będzie zwycięstwo Twojej drużyny. 

Nauka zwodów i kozłowania (wideo)

Nauczenie dzieci właściwego kozłowania jest najważniejszym elementem koszykówki. Zobacz kilka ćwiczeń w poniższym materiale.

Zobacz jak gra przyszła gwiazda NBA

0

10-letni Carnegie Johnson w meczach MiniBasketu rozgrywanych w Austin Bay zwrócił uwagę wielu skautów NCAA i NBA. Był absolutnym liderem swojego zespołu. Może twoje dziecko jest takim samym talentem? Warto to sprawdzić 🙂

Podstawy poruszania się w obronie

0

Bartłomiej Perzanowski 

Wielu trenerów twierdzi, że koszykówka zaczyna się w obronie. Koszykarz musi umieć zarówno bronić jak i atakować. Celem drużyny broniącej jest posiadanie piłki, a żeby ją posiadać należy przeprowadzić skuteczną akcję w obronie. W związku z tym należy zrobić wszystko, by przejąć piłkę, zanim drużyna przeciwna wypracuje sobie dogodną pozycję rzutową lub, jeśli to niemożliwe, spowodować by oddała rzut z jak najtrudniejszej, najmniej dogodnej pozycji. Należy więc prowadzić swoją grę obronną w ten sposób, by uniemożliwić przeciwnikowi prowadzenie akcji w zaplanowany przez siebie sposób. Kształtowanie umiejętności i chęci bronienia u swoich podopiecznych jest jednym z podstawowych zadań jakie powinien postawić przed sobą trener. Wśród najważniejszych umiejętności obronnych należy wymienić: 

  • zapał i zaangażowanie w grę obronną; 
  • opanowanie techniki postawy i poruszania się w obronie; 
  • umiejętność zajmowania odpowiedniej pozycji względem piłki i bronionego przeciwnika; 
  • przygotowanie atletyczne. 

Zaczynając nauczanie obrony pamiętajmy, że podstawowe formy ruchu w obronie to: 

1. bieg; 

2. krok obronny (odstawno-dostawny); 

3. zatrzymanie krokiem bokserskim, tzw. close-out; 

4. bieg tyłem. 

Wyjściową do wszystkich powyższych jest opanowanie prawidłowej postawy w obronie. 

OPIS PRAWIDŁOWEJ POSTAWY ZAWODNIKA W OBRONIE 

Zawodnik skierowany frontem w stronę bronionego gracza. Nogi ugięte w kolanach, stopy szeroko, plecy wyprostowane. Ramiona skierowane w dół, dłonie aktywne, palce szeroko. Środek ciężkości ciała mocno obniżony. 

OPIS TECHNIKI KROKU OBRONNEGO 

Krok obronny „odstawno-dostawny” palce nogi kierunkowej pokazują kierunek ruchu, nie krzyżujemy nóg, nogi w jednej linii, nogi ugięte w stawach kolanowych, pośladki nisko, plecy proste, wzrok skierowany przed siebie. 

Praca rąk w kroku odstawno-dostawnym ręka bliższa atakuje piłkę od dołu, ręka dalsza zawęża domniemaną drogę kozłowania, nie próbujemy wybijać piłki za wszelka cenę. 

OPIS TECHNIKI „CLOSE OUT” 

Zatrzymanie krótkimi kroczkami, nogi w ciągłym ruchu, co pozwala na szybką reakcję na ruch zawodnika bronionego. Ręce skierowane na piłkę. Stosowane przy dojściu do zawodnika ataku posiadającego piłkę. 

Ćwicząc obronę wprowadzamy: 

  • ćwiczenia wzmacniające siłę nóg (przysiady, stanie w postawie obronnej na czas, itp.) i mentalność zawodniczą egzekwując poprawne wykonanie do ostatniej sekundy ćwiczenia; 
  • zestawy obronne z połączeniem różnych sposobów poruszania się (krok odstawno-dostawny, bieg w przód i w tył , starty i zatrzymania oraz zmiany tempa i kierunku biegu); 
  • stepowanie w miejscu i w ruchu; 
  • wszelkiego rodzaju gry 1×1, gdzie ćwicząc atak zwracamy uwagę na obronę; 
  • zwracamy uwagę na „rozmowę” w obronie 

ĆWICZENIA 

1. Utrzymanie prawidłowej postawy obronnej przez określony czas. 

2. Krok obronny po „liniach” z przejściem do kroku biegowego tyłem; na liniach końcowych oraz środkowej, krok obronny, na liniach bocznych bieg tyłem. 

4. Zawodnicy wykonują start (bez negatywnego kroku w tył) z pozycji obronnej do oddalonego o 5m pachołka. 

  • Zatrzymanie przed pachołkiem poprzedzone 

close-out wraz z rękoma uniesionymi ku 

górze i informacja słowną „piłka”. 

  • Krok odstawno–dostawny w kierunku linii bocznej; 

Bieg tyłem po linii bocznej. 

5. Start spod kosza do tyczki ustawionej na linii 6,75m na pozycji „0” (w rogu boiska), przed tyczką close-out, hasło „piłka”, dwa kroki obronne w lewo, dwa kroki obronne w prawo, bieg tyłem pod kosz, a następnie przodem do tyczki ustawionej na pozycji „top” (na wprost kosza); trzeci raz do pozycji „0” z drugiej strony; można powtórzyć kilkukrotnie, ustawiając większą ilość tyczek. 

6. Gra 1×1 w układzie jak w ćwiczeniu 3; ograniczmy pole ćwiczenia do osi boiska; zawodnik ataku, ćwiczy dla obrony – do osi boiska wyznaczonej przez pachołki kozłuje wolniej, a po zmianie kierunku do linii bocznej wyraźnie przyspiesza zmuszając zawodnika obrony do kroku biegowego i zatrzymania na linii bocznej; na wysokości 1/4 boiska przed linią końcową gra 1×1 na 100%. 

Musisz mieć przekonanie, że skuteczna gra obronna ułatwia atak. Pamiętaj, że dobry obrońca to człowiek z „cienia”, który pokazuje prawdziwe serce do gry nie dla własnego splendoru, a dla swojej drużyny. W obronie w pierwszej kolejności licz na siebie, a nie na partnerów. Stosując ciągłą presję w obronie na zawodniku ataku przybliżasz nas do zwycięstwa. Pamiętaj i staraj się przekazać swoim podopiecznym maksymę – „atakiem można wygrać mecz, natomiast obroną wygrywa się mistrzostwa”. 

Chwyt i podania piłki

0

Joanna Kowalska 

Efektywne podania są kluczem do wypracowania dobrych pozycji rzutowych. Zawodnicy podając do siebie piłkę utrzymują się w jej posiadaniu, a jednocześnie kreują najlepszą możliwą pozycję do rzutu swoim kolegom z drużyny. Podania powinny być szybkie, mocne i płaskie oraz powinny dotrzeć do odbiorcy powyżej pasa. Długie i powolne podania są łatwiejsze dla obrony do przechwycenia. Zawodnik powinien unikać wykonywania podań trudnych do chwycenia. Dodatkowo, jeśli to możliwe, należy podawać do gracza, który znajduje się najdalej od swojego obrońcy. 

Najlepszą drogą do pokonania mocnej obrony są właśnie dobre podania. Dobrze dzieląca się piłką drużyna jest ofensywnie dobrą drużyną. Piłka przemieszcza się szybciej przez boisko niż najlepiej kozłujący gracz potrafi je przekozłować. Jeśli twoi zawodnicy nauczą się dobrze podawać będą o wiele skuteczniejsi w ataku. Obrońcy grający przeciwko takiej drużynie będą mieli problem z utrzymaniem się w dobrej pozycji obronnej, co stworzy wiele możliwości w ataku pozycyjnym oraz stworzy łatwe pozycję rzutowe. Ćwiczenia doskonalące podania powinny być częścią każdej jednostki treningowej. 

Podania możemy podzielić na: 

A) Podania w ataku pozycyjnym – podania w miejscu 

– podanie znad głowy 

– jednorącz po krzyżowym ruchu nóg 

– jednorącz po jednoimiennym ruchu nóg 

– podanie kozłem jednorącz 

– podanie lobem 

B) Podania w szybkim ataku – podania w ruchu 

– sprzed klatki piersiowej 

– jednorącz ręką bliższą i dalszą od partnera 

– długie podanie przez całe boisko 

– podanie za plecami 

C) Podania sytuacyjne 

Technika wykonywania podań i chwytów 

Przy wykonywaniu wszelkich elementów technicznych ważne są szczegóły. Podczas trenowania chwytów i podań piłki często skupiamy się tylko na pracy górnej części ciała, a w szczególności pracy kończyn górnych. Zapominamy jednocześnie o tym, jak dużą rolę ma prawidłowa postawa ciała oraz aktywizacja nóg. 

Prawidłowa postawa ciała. 

Prawidłowa postawa ciała, czyli pozycja gotowości powinna być pierwszym elementem nauczanym przed realizacją chwytów i podań. 

Zawodnik w tej postawie stoi na szeroko rozstawionych nogach (stopy ustawione na szerokość barków) utrzymując stabilną i mocną postawę. Nogi są lekko ugięte w każdym ze stawów. Stopy ustawione równolegle. Ręce lekko ugięte w stawie łokciowym, mocno w stawach nadgarstka. Pokazuje 10 palców aktywnych i gotowych do chwytu. Wzrok skierowany naprzeciw. 

Praca nóg 

Pracę nóg przy wykonywaniu chwytów i podań można podzielić na: 

1. Pracę w ruchu jednoimiennym 

Gdy gracz wykonuje ruch symetryczny czy obustronny, czyli prawa noga wykonuje ruch w przód podczas podania prawą ręką, lewa noga wykonuje ruch w przód podczas podania lewą ręką. 

Gdy dzieci opanują prace w ruchu w przód można nauczać pracy podczas ruchu na skos w przód. Opanowanie tego ruchu pozwoli graczowi na ominięcie potencjalnego obrońcy bez straty mocy podania. 

2. Pracę w ruchu skrzyżnym. 

Gdy gracz wykonuje ruch asymetryczny czy na przemian stronny, czyli prawa noga wykonuje ruch skrzyżny w przód podczas podawania lewą ręką, lewa noga wykonuje ruch skrzyżny w przód podczas podawania prawą ręką. 

Wykorzystywany najczęściej by ominąć obrońcę i osłonić się przed wybiciem piłki. 

Pamiętajmy, że nauczamy pracy nóg symetrycznie. Zawsze tyle samo powtórzeń na nogę prawą jak i na nogę lewą. 

Praca rąk 

Praca rąk podczas podań różni się między sobą w zależności od rodzaju podania. 

Wymienię teraz najważniejsze z podań oraz skupię się na ich technice w szczególności na pracy kończyn górnych. 

1. Podanie oburącz sprzed klatki piersiowej. 

Podczas tego podania zwracamy uwagę w pierwszej kolejności na ułożenie piłki podczas chwytu. Piłka powinna być na wysokości klatki piersiowej trzymana oburącz, szeroko rozłożonymi palcami dłoni zajmując jak największą powierzchnie. Łokcie w tej postawie są szeroko na wysokości barków. Biodra cofnięte. 

Po podaniu piłki ręce wyprostowane przed sobą, nadgarstki strzepnięte, łokcie blisko siebie. Stosujemy najczęściej z pracą nóg w ruchu jednoimiennym. 

2. Podanie oburącz znad głowy. 

Podczas tego podania piłka ułożona jest nad głową. Łokcie są szeroko rozstawione, dłonie zajmują jak największą powierzchnię na piłce. 

Po podaniu ręce wyprostowane przed sobą lekko uniesione, nadgarstki strzepnięte. Tu również będziemy nauczać pracy nóg w ruchu jednoimiennym. 

3. Podanie jednorącz prawą i lewą ręką. 

Podczas nauczania tego podania pierwszym elementem jest chwyt. Ten rodzaj podań charakteryzuje jednostronność, czyli piłka jest trzymana z prawej lub z lewej strony ciała. W postawie do podania prawą ręką piłka jest trzymana z prawej strony ciała w okolicy biodra. Ręka prawa jest rozłożona na piłce, lewa z boku podtrzymuje piłkę. Nazywamy to „schowaniem piłki do kieszeni „. Dzieci bardzo dobrze to zapamiętują. Łokieć ręki podającej w tej postawie jest cofnięty. 

Po podaniu, ręka prawa jest wyprostowania przed sobą, nadgarstek strzepnięty. Druga ręka jest wolna i nie bierze udziału w podaniu. Przy tym rodzaju podania nauczamy ruchu jednoimiennego jak i skrzyżnego nóg. 

4. Podanie kozłem. 

Podania sprzed klatki jak i podania jednorącz należy nauczać również kozłem. Technika wykonania jest bardzo podobna zmienia się jedynie układ rąk po podaniu. Są one skierowane bardziej w stronę parkietu. 

Odbicie się piłki od parkietu powinno być na około ¾ odległości od podającego. Podania takie będzie najbardziej efektywne. Tu również nauczamy ruchu jednoimiennego oraz skrzyżnego pracy nóg. 

Metodyka i ćwiczenia 

Nauczając każdego z rodzajów podań należy zacząć od najprostszej formy, czyli od formy ścisłej. Świetnym początkiem będzie trenowanie każdego z przedstawionych elementów w miejscu w parach. Po dokładnym opanowaniu tych fragmentów można przejść do ćwiczeń w ruchu. Najpierw w ruchu przód-tył. Później w ruchu prawa-lewa. 

Przy nauczaniu podań w ruchu ważne jest by dzieci zawsze były ustawione w kierunku biegu. Błędem jest ustawianie ciała do partnera. 

1. Podania indywidualnie przy ścianie. 

2. Podania w dwójkach każdy rodzaj. 

3. Podania w dwójkach sprzed klatki w ruchu przód-tył. 

4. Podania w dwójkach sprzed klatki w ruchu prawa-lewa. 

5. Podania w trójkach przez środek w miejscu oraz w ruchu. 

Ćwiczenia pomocnicze w nauczaniu chwytów i podań: 

1. W parach w siadzie skrzyżnym, toczenie jednej piłki do siebie. Po kilku wymianach toczenie dwóch piłek tak, aby się nie zderzyły. 

2. To samo ćwiczenie z dwoma piłkami, przed podaniem trzeba przetoczyć piłkę dookoła siebie. 

3. To samo w parach w klęku jedno nóż, przełożenie piłki pod nogą i toczenie do siebie. Po kilku powtórzeniach można dodać podanie sprzed klatki, oburącz z nad głowy, jednorącz, kozłem. 

4. Ćwiczenie w parach, każdy z piłką. Wymienianie się piłkami (stojąc, leżąc, klęcząc, siedząc). 

5. To samo w grupkach trzy-, cztero-, pięcioosobowych. 

6. W parach, obok siebie, „ósemka” piłką wokół nóg i wymiana piłek. 

7. W parach, obok siebie, podawanie piłki jedną ręką za plecami. 

8. W parach, jeden podrzuca piłkę w górę a drugi w tym czasie podaje do niego swoją piłkę. Zadaniem ćwiczącego jest chwycić i oddać piłkę do współćwiczącego, gdy jego piłka jest w powietrzu. 

9. W parach każdy z piłką. Jedna piłka leży na ziemi, a zawodnicy muszą ją podawać do siebie nogą, druga piłka trzymana w rękach i wykonywane są podania oburącz. 

10. W parach każdy z piłką. Jeden podaje oburącz sprzed klatki, drugi toczy piłkę po ziemi. Po kilku podaniach zmiana w dwójkach. 

11. W parach każdy z piłką + jedna piłka do podań. Zawodnicy ustawieni naprzeciw kozłują jedną piłkę. Jeden prawą, a drugi lewą ręką. Ręka wolna służy do podawania trzeciej piłki. Po kilku wymianach zmiana rąk. 

Zabawy w nauczaniu podań i chwytów: 

1. „Piłka goni piłkę” 

Dzieci ustawione w okręgu odliczają do dwóch. Jedynki tworzą jeden zespół, dwójki drugi. Zadanie polega na tym by zawodnicy z jednego zespołu podawani do siebie piłkę po okręgu jak najszybciej się da. Wygrywa zespół, który wykona to zadanie szybciej. Oba zespoły mają po 1 piłce i rozpoczynają ćwiczenie w tym samym momencie. 

2. „Gąsienica” 

Dzieci siedząc po turecku ustawione są w rzędach. Piłka jest na końcach rzędów. Osoba trzymająca piłkę nad głową podaje ja do osoby przed sobą i biegnie na początek rzędu i tak każdy, kto otrzyma piłkę. Wygrywa zespół, który szybciej dotrze do wyznaczonego punktu np. do linii końcowej boiska. To ćwiczenie można również robić w staniu. Podają piłkę górą, pod nogami, bokiem. Można biec tyłem, skacząc na jednej nodze, itp. 

3. „Klask” 

Dzieci ustawione w kole. Pośrodku koła trener lub wybrany zawodnik podaje piłkę do różnych osób. Dzieci przed chwytem muszą klasnąć. Odpada (czyli siada po turecku) osoba, która nie chwyci piłki bądź nie klaśnie. Nauczyciel może stosować uniki. 

4. „Kto szybciej?” 

Dzieci bez piłek ustawione w narożnikach sali oraz na przecięciu linii środkowej i bocznej, pozostali z piłkami na środku sali. Na gwizdek dzieci biegają z piłkami i podają do stojących bez piłek współćwiczących. Nie można podać do tej samej osoby dwa razy pod rząd, zabronione jest również podawanie do kolegi trzymającego inną piłkę. Nauczyciel wyznacza ilość podań do wykonania. Może również określić czas, w jakim dzieci mają wykonać jak największą ilość podań. Zaleca się ustalenie rodzaju podań i zmiana ich na różnych jednostkach treningowych. 

5. „Berek koszykarski” 

Dzieci podzielone na dwa zespoły. Zespół jedynek musi dotknąć piłką zawodników z przeciwnej drużyny, przy czym piłka musi być trzymana cały czas w rękach. Gracze nie 

mogą się poruszać z piłką gdyż jest to błąd kroków. Piłka przemieszcza się miedzy ćwiczącymi poprzez podania. Gracze zespołu jedynek mają za zadanie jak najszybciej złapać wszystkich z przeciwnego składu. Gracz po podaniu piłki powinien od razu zmienić pozycję. 

6. „Berek ratuj!” 

Dzieci ustawione w rozsypce na sali. Jedna osoba jest berkiem pozostali uciekają. Berek goni tylko osobę posiadającą piłkę. Uciekający może się pozbyć piłki oddając ją koledze i krzycząc „Ratuj!” Zawodnik ten musi od razu przyjąć piłkę w ręce. W tej zabawie ćwiczący mogą biegać z piłką. 

7. „Żywe kosze” 

Dwójka dzieci jest ustawiona po przeciwnych stronach boiska lub wyznaczonego obszaru. Są to „żywe kosze”. Pozostałe dzieci są podzielone na dwa zespoły, a ich zadanie to podać piłkę do swojego „żywego kosza”. Punkt jest zaliczony tylko wtedy, gdy piłka dotrze bezpośrednio do kosza, który musi ją chwycić bez poruszenia się. Dzieci przemieszczają się po boisku podając do siebie piłkę na takich samych zasadach jak przy „berku koszykarskim”. Zawodnicy z przeciwnego zespołu mogą przechwycić piłkę. Wygrywa ten zespół, który zdobędzie więcej punktów. 

Relacja trener – zawodnik (wideo)

Rozmowa trenera Dawida Mazura z psycholog Joanną Sajnog na temat współpracy trener – zawodnik

Zabawy selekcyjne

0

Autor: Marta Cieślicka 

Jednymi z podstawowych czynników, jakie warunkują efektywne przeprowadzenie przez trenera zaplanowanych zajęć, są koncentracja i zaangażowanie jego podopiecznych. Nie jest tajemnicą, że największe wyzwanie w ich utrzymaniu ma miejsce przy pracy z najmłodszymi. Pedagogika i metodyka treningowa wypracowały jednak na tę okoliczność pewien szczególny instrument – zabawę. 

Jak podają źródła – zabawa to czynności wykonywane dla przyjemności, rozrywki, oraz fizycznego i psychicznego odprężenia. Zabawa to wszystko to, co cieszy, bawi i sprawia przyjemność. 

Z punktu widzenia metodyki treningowej, zabawy to proste formy ruchu, które wszechstronnie oddziałują na rozwój dziecka, a sensem ich stosowania jest przede wszystkim dodanie do powtarzalnych i monotonnych czynności treningowych elementów fabuły, wytworzenia atrakcyjnej dla najmłodszych konwencji, która pozwoli utrzymać ich w skupieniu i wyzwolić w nich dodatkowe zaangażowanie. 

Jak wiadomo, rolą trenera jest nie tylko nauczanie podopiecznych, lecz także ich ocena i selekcja. Zabawy, jako swoiste narzędzie prowadzącego grupę, w różnym stopniu mają więc pomagać mu w realizacji tych zadań, toteż – przy pewnym uproszczeniu – możemy podzielić je na te, które rozwijają bądź uczą pewnych zachowań i umiejętności, te, które dają trenerowi pole do analizy i oceny tychże zachowań lub umiejętności, a także te, które łączą oba powyższe cele. 

Jeśli dana zabawa należy do drugiej lub trzeciej z wyżej wymienionych kategorii, nazywamy ją zabawą selekcyjną. 

Zabawy selekcyjne stanowią szczególny instrument w pracy trenerskiej. Ich założenia skonstruowane są tak, aby podczas gdy dzieci oddają się czynnościom, których te od nich wymagają, trenerowi łatwiej było wypatrzyć pośród swoich podopiecznych, te dzieci, które 

wyróżniają się szczególną aktywnością, kreatywnością, umiejętnościami, bądź błyskotliwością psychofizyczną. 

Zabawy te są więc na wczesnym etapie rozwoju doskonałą formą prowadzenia zajęć, pozwalają bowiem pod „płaszczykiem” rozrywki zachęcić dzieci do pełnego zaangażowania w takie czynności, których obserwacja pozwala trenerowi na nieinwazyjną (tj. bez nakładania na dzieci dodatkowej presji) analizę sprawności poszczególnych uczniów. 

Czynnik ten ma duże znaczenie zwłaszcza w przypadku dzieci, dla których perspektywa bycia ocenianym, czy choćby obserwowanym, mogłaby doprowadzić do zawstydzenia, stremowania, bądź innej jeszcze formy apatii, uniemożliwiającej im wykazanie się pełnią swych możliwości. Przyszłym sportowcom, tego typu „wrażliwości” prędzej czy później i tak wskazane będzie się wyzbyć, nim jednak osiągną na to stosowny wiek i stopień rozwoju, trenerom zaleca się korzystać z zabaw jako formy kompromisu między specyfiką ich pracy, a specyficzną naturą dzieci. 

PRZYKŁADOWE ZABAWY PRZYDATNE W KOSZYKÓWCE 

1. „MURARZ OBROŃCA” 

Przybory: 6 pachołków. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna liczba uczestników. Trener wybiera trzech uczniów którzy będą obrońcami i wyznacza pachołkami miejsce poruszania się murarzy. Ich zadaniem jest złapanie przebiegających na drugą stronę boiska zawodników. Murarze mogą poruszać się jedynie krokiem obronnym. Osoby złapane chwytają murarzy za rękę i próbują złapać kolejne osoby. Jako formę utrudnienia dla przebiegających można dołączyć piłkę do koszykówki, którą przebiegający muszą kozłować. 

2. „KLASK” 

Przybory: 2 piłki do koszykówki. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna liczba uczestników, którzy stoją w kole, w środku znajduje się jeden lub dwóch trenerów. Zadaniem trenerów jest podawanie piłki do zawodników, którzy przed chwytem piłki muszą wykonać klaśnięcie w obie dłonie. Jeżeli to się nie uda, zawodnik odpada z gry i siada na parkiecie. Trener może również wykonać zwód, jeżeli w tym momencie zawodnik klaśnie również odpada z gry. 

3. „CIEŃ ATAKUJĄCEGO” 

Przybory: brak 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna, parzysta liczba zawodników. Zawodnicy ustawiają się w dwóch szeregach na linii środkowej boiska, naprzeciwko siebie kryjąc się w parach, w odstępach 2-3 kroków. Prowadzący staje na środku jednej połowy. Zawodnicy stojący przodem do prowadzącego są „atakującymi”, tyłem – „broniącymi”. Za pomocą ruchów kończyn i tułowia, prowadzący wskazuje zadania „atakującym” (kierunki oraz sposób poruszania się po boisku). Zawodnicy „atakujący” powinni dokładnie wykonywać polecenia, ich z kolei powinni naśladować „broniący”. Odległość między zawodnikami w parze powinna być stała (2-3 kroki). Za każdą pomyłkę współćwiczącego zdobywa jeden punkt. Wygrywa 

ten z pary, który popełnia mniej błędów. 

4. „BEREK KOSZYKARSKI” 

Przybory: jedna piłka do koszykówki. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna liczba uczestników. Trener wybiera dwóch ochotników, których zadaniem jest podawanie do siebie piłki i dotykanie nią uciekających uczniów. Złapany uczeń dołącza do łapiących. Wygrywa uczeń, który nie zostanie złapany. Należy zwracać uwagę uczniom, aby nie rzucali piłką w łapanych, oraz pamiętali , że z piłką mogą zrobić najwyżej dwa kroki. Poruszają się głównie Ci zawodnicy, którzy w danym momencie nie są w posiadaniu piłki. 

5. „KRÓL KOZŁOWANIA” 

Przybory: piłki do koszykówki dla każdego uczestnika. 

Organizacja i przebieg zabawy: uczniowie rozstawieni w rozsypce, swobodnie poruszają się po całym boisku do koszykówki próbując wybić piłkę współćwiczącym. Osoba, której zostanie wybita piłka odpada z gry. Im mniej uczestników na placu gry, tym trener bardziej zawęża pole zabawy. 

6. „WALKA O PIŁKĘ” 

Przybory: piłka do koszykówki. 

Organizacja i przebieg zabawy: zabawa odbywa się na całym boisku do koszykówki. Trener dzieli zespół na dwie drużyny. Zadaniem każdej z drużyn jest jak najdłuższe utrzymanie się przy piłce. Zawodnicy nie mogą kozłować piłki. Ich zadaniem jest szybkie poruszanie się po boisku i wychodzenie do piłki. Za każdy przechwyt drużyna otrzymuje punkt dodatni, za stratę piłki – punkt ujemny. 

7. „CZTERY OGNIE” 

Przybory: dwie miękkie piłki, 4 pachołki. 

Organizacja i przebieg zabawy: parzysta liczba uczestników. Pole gry wyznaczają pachołki. W zabawie tej podobnie jak w dwóch ogniach należy zbijać przeciwników, z ta różnicą, że występują tu cztery matki. Po każdym zbiciu następuję przejście matek o jedno miejsce w prawo. 

Trener zwraca uwagę na rozwiązania taktyczne swoich uczniów. 

8. „CHROŃ PODUDZIE” 

Przybory: stoper. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna, parzysta liczba zawodników. Zawodnicy po dobraniu się w pary rozstawiają się na boisku w odległości 3m. W każdej parze wyznacza się zawodnika broniącego i atakującego podudzie. Na sygnał prowadzącego obrońca bez prawa odrywania nogi postawnej, nogą wolną wykonuje obroty w lewo i w prawo, chroniąc w ten sposób podudzie nogi wolnej przed dotknięciem zawodnika atakującego, który stara się trafić w nie otwartą dłonią. Za każde trafienie oraz oderwanie nogi postawnej od podłoża zawodnik atakujący zdobywa jeden punkt. Po upływnie określonego czasu zawodnicy zamieniają się rolami. Wygrywa zawodnik, który na koniec uzyskał więcej punktów. 

9. „RYBY W SIECI” 

Przybory: piłki do koszykówki dla każdego uczestnika, który jest rybą. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna liczba uczniów. Trener wybiera dwóch ochotników, którzy muszą trzymać się za ręce. Zadaniem sieci jest wyłowienie jak największej ilości ryb. Każda złapana ryba dołącza do sieci i pomaga w złapaniu pozostałych ryb. W celu utrudnienia zabawy wszystkim rybkom możemy wręczyć dodatkowe piłki. 

10.”BEREK PLECAMI DO LINII” 

Przybory: ew. stoper do pomiaru czasu gry. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna liczba uczestników. Zabawa odbywa się na boisku do siatkówki. Trener wyznacza kilku berków (jeden na 4-5 uczestników), zadaniem ich będzie złapanie pozostałych uczestników. Złapany zamienia się z berkiem rolami. Zawodnicy poruszają się w sposób podany przez prowadzącego, np. postawa wysoka, niska, krok obronny itp. Zawodnicy powinni być zwróceni cały czas plecami do linii końcowej boiska tej połowy, na której w danej chwili się znajdują. Jeżeli tego nie robią, automatycznie staja się berkiem. Zabawę wygrywa osoba, która ani razu nie była berkiem. 

11. „BEREK ŁYDKA” 

Przybory: miękka piłka. 

Organizacja i przebieg zabawy: dowolna liczba uczestników, boisko do koszykówki. Prowadzący wybiera jednego lub dwóch ochotników, którzy trzymają w dłoni miękkie piłki. Zadaniem berków jest złapanie jak największej liczby zawodników poprzez dotknięcie ich w łydkę. Złapani przyjmują niską postawę obronną, którą próbują utrzymać do momentu uwolnienia przez innych uczestników. Uwolnienie możliwe jest poprzez przejście między nogami osoby złapanej. 

12. „Uważaj na sygnały” 

Przybory: czasomierz. 

Organizacja i przebieg zabawy: zabawa odbywa się na boisku do koszykówki. Prowadzący ustala sygnały głosowe i ruchowe, na które zawodnicy powinni wykonywać poszczególne zadania. Na przykład, zawodnicy na krótki gwizdek wykonują obrót (pivot), na długi gwizdek.

przyjmują niską postawę koszykarską, uniesiona ręka w górę oznacza wyskok w górę z odbicia jednonóż, itp. Zawodnicy cały czas są w ruchu, zwracają uwagę na sygnały, natychmiast wykonując zadanie. Za pomyłkę lub zwlekanie zawodnik otrzymuje punkt ujemny. Wygrywa osoba, która popełni najmniej błędów. 

Jak wspomniałam na początku, zabawy to doskonała forma prowadzenia zajęć, która nie tylko pomaga wyzwolić w dzieciach niezbędne zaangażowanie, lecz także może ułatwić trenerowi pracę. Zachęcam wszystkich do wypróbowania powyższych zabaw podczas swoich treningów, aby przekonać się jak przydatnym okażą się narzędziem. 

ABC Koszykówki – Technika poruszania się bez piłki w ataku

Tomasz Chwiałkowski pokazuje jak właściwie poruszać się bez piłki w ataku.

Trzylatki już kozłują

0

Kilka ćwiczeń kozłowania dla małych dzieci rozpoczynających przygodę z koszykówką.

Przejdź do paska narzędzi